Balada o rukama

            Ruke trpe, pamte i naslute

 

 

                Ruke meke, drage, bijele

                Trpe boli. Nesanice. Noći cijele

                Žude dodir, bliskost znanu.

                Ruke pate i boluju od čeznuća,

                Od njemoće i klonuća

                Kada hoće, kada žele

                Oćutjeti usne vrele,

                A snaga im klone, ne da

                Da sred snova nedogleda

                Podaju se dragom stvoru,

                Da u pjanstva zagrljaju

                Dočekaju bijelu zoru,

                Da ju ćute, u njoj traju

                Opuštene. Usrećene.

                Ruke pate kad ne smiju

                Oko vrata  da se sviju,

                Taknu lice drago, meko,

                Prstima kroz kosu krenu

                Il' da makar na kamenu

                Blisko ne bude daleko.

                Ruke trpe, pamte i naslute

                Kada im se smiraj sprema,

                Kad će, zemljom ogrnute,

                Naći trajna boravišta.

                Ruke pate i boluju

                I kada u grobu snuju,

                Kad ih više nema. Nema…

 

Malkica Dugeč, 15. 8. 2012.