Ne daj suzi da ubode

                  Sa uzglavlja meka

       

 

                        Sitima

                        Po podu

                        Mrve padaju.

                        Mravi ih pojedu

                        I odu

                        Tamo gdje se

                        Novim mrvama nadaju. 

                        I u mraku,

                        Bilo ljeto,

                        Bila zima,

                        I za slijepe

                        Svjetla ima,

                        Jer se ne predaju,

                        Već gledaju

                        Svojim očima.

 

                        Kad čovjeka

                        Zloba rani,

                        Prođu dani,

                        Prođu ljeta,

                        Al' još čeka

                        Da toj rani

                        Nađe lijeka. 

 

                        Kad se štuje,

                        Kad se voli

                        Više nego sebe sama,

                        Niti suza, ni osama

                        Utjehu nam ne donesu,

                        Jer i one

                        Ljubav jesu. 

 

                        Okreni se. Čekaj. Stani!

                        Istom kad se dan razdani

                        Srcem gledaj

                        Noć što ode

                        Sa uzglavlja meka.

                        Suzi ne daj

                        Da ubode,

                        Da te sjeća

                        Na noć što već prođe,

                        Već sačekaj

                        Da dan novi dođe.             

 

Malkica Dugeč, 30. 7. 2017.