Sedi sused Tomek

                     Se su naše zatreti šteli

 

 

                           V Šimunjački, pokraj kleti,

                           Spominali se Tomek i ja,

                           Pod brajdom muškata.

                           Povedal mi je sedi starček

                           O zloj kobi, nas, Hrvata.

                           "Viš, poglej ispod brega.

                           Moje sele etnički je čiste,

                           Ali vu njem do nedavna,

                           Nisi mogel najti dva pajdaša

                           Kaj misliju iste."

 

                           Gledela me saka bora

                           S turobnega stareg čela.

                           Saka mi je nekaj važneg

                           Povedati štela.

 

                           "Sinek dragi", veli Tomek.

                           "Tri sem rata ja preživel,

                           Od sakog se bora pozna.

                           Gliboko ih zarezali

                           Partizani, četniki i ozna.

 

                           Još su rane, friške, hude,

                           Od Drugega svetskeg rata,

                           Kad su šteli čak i Boga

                           Vzeti od Hrvata.

                          

                           Se su naše zatreti šteli,

                           I Božića i Uskrsa i krštenja,

                           Majku Božju Bistričku i Sinjsku,

                           Se oltare, sa proštenja.

 

                           I more su nam šteli vkrasti,

                           Kaj navek je bilo naše.

                           Ak' si morti nekaj pisnul

                           Već bi rekli – glej ustaše!

 

                           Rata su nam nametnuli,

                           Kerv je pala, ogenj planul.

                           Zrušili nam mile hiže,

                           Al' bedaki, nisu znali,

                           Z pepela se, feniks navek zdiže.

 

                           Živlenje je v kmici prešlo,

                           Nigdar više Hrvat ne bu

                           Na svom gruntu črnim kmetom.

                           Tu bu dizal decu, hižu,

                           Ne bu lunjal belim svetom.

 

                           Idme naprej, kakti jeden.

                           Ista nam je kerv horvatska,

                           Rodna gruda, boja kože.

                           Pozabijmo one crne

                           I črlene  – druga Jože."

 

Pejo Šimić (iz zbirke Suza na zgarištu)